Pogrzeb

Właśnie wychodziliśmy z kościoła. Wielka parada masek i tylko niektórzy odważyli się je zdjąć i patrzeć na trumnę z arogancją lub odwagą. Otwarto drzwi, a parada zaczęła wychodzić do świata żywych. Pączki parasoli kwitły przed naszymi oczyma jak na zawołanie każdego, na kogo kapnęła kropla deszczu. Majacząca czerń pod wybuchającymi parasolowymi grzybami w świetle i strumieniach deszczu. Tak to wyglądało.
Fascynacja niemal pchnęła moją rękę w poszukiwaniu aparatu, kartki, ołówka, pamięci, aby chwila ta trwała wiecznie w rejestrze mojej osoby. Na wieki w czwartej szufladzie piątego rzędu istoty szarej. Jakby niezamknięta jeszcze szuflada z napisem „trumna” odeszła na dalszy plan, a jej bałagan przestał być już tak ważny, jak nowa zawartość czwartej piątego rzędu.
I od razu skarciłam myśli, bo znów pojawiły się nieproszone i tam, gdzie nie powinny. Próbowałam przyjąć jakąś niezłomną postawę zrozpaczonej, albo chociaż walczącej z pogrzebowymi standardami i fałszem płaczących w jedwabne chusteczki garniturów. Jednak wciąż wpatrzona w czarne parasole czekałam powrotu do żywych i wolności od przeszłości.
A deszcz i parasole były naprawdę spektakularne.
I kiedy staliśmy tak samotni u wrót kościoła niczym romantyczni bohaterowie obrazu ze sprzątającym pogrzebowe kwiaty kościelnym w tle, w ciszy, topiąc się w deszczu, przeszłości i tej głupiej sytuacji, Adrian powiedział:
- Kiedy patrzyłem na te parasole, pomyślałem, że byłyby z tego dobre zdjęcia.
I właśnie wtedy z zachwycającą trwogą tracenia czasu naprawdę poczułam, że ja jeszcze żyję

Szczerze ?
Średnio
Krótkie
Mało treściwe
Jeśli Cię uraziłam to wybacz
wiem jak to jest

Nawet nieźle. Całkiem dobre opisy. Tylkom dłużej. I imię chłopaka mi się nie podobało. Nie psowało zupełnie.
Powiem szczerze, że postawiłabym Ci 4-.
Pozdrawiam.

No to jeśli chodzi o ocene to ja 3+

Krótkie zbyt bardzo

Szczeże to dziwne ale niech bedzie